Պատարագը Սուրբ Խաչ եկեղեցում. Վանա լիճ` Աղթամար կղզի

Կղզին` Աղթամար,

Սուրբ Խաչ եկեղեցին`

խեցին բաց մարգարիտ,

օրորվում է Վանա լճի ճոճքի մեջ`

ինչպես Աստծու ոգին էր շրջում ջրերի վրա,

երբ դեռ ոչինչը կար միայն:

-Քրիստոս Որդի Աստծու,-

պատարագը`

Տիրոջ շունչն է բաց խորանից խոսում

կամարների տակ,

որմնանկար պատերից ներս միջնադարի,

ու չխկում է առաջ, չխկում ետ

խնկի բուրվառը քահանան:

Ափերը բացել աղոթքին`

քրիստոնյա, մուսուլման ու արևապաշտ,

մոտիկ Հայաստանից ու Թուրքիայից

և Իրանից, Լիբանան ու Սիրիայից,

Արևելքից մերձավոր և հեռավոր Արևմուտքից.

Աստված մեկն է ու բացարձակ:

Պատարագն է խոկում, ներբողում,

որ թույլ են տալիս տարին մեկ անգամ

թուրքական դրոշների տակ:

Իսկ հաջորդիվ`

թանգարան է Սուրբ Խաչը.

դռները բաց ու փակ են տիրոջ առաջ:

Աստված ներսում է` ճերմակի մեջ,

դրսում թուրք ժանդարմներ սևազգեստ:

Տիրոջ մարմինն է նշխար

լեզվիս վրա`

Սուրբ հաղորդություն:

Իսկ ներքևում քաղաքն է Վան

արևելյան աղմուկով

ու մի քիչ փնթի:

Վաճառում են մրգեր, քաղցր ու չամիչ`

շարած սայլերին քառանիվ,

հենց փողոցում,

և հագուստներ դարսած իրար վրա,

ու թեյ` սամովարը դրած մայթին:

Սրճարաններ`

խորշանման արանքներում շենքերի,

ու նարգիլե,

և ռոք ու փոփ Արևմուտքից:

Գունագեղ, ազատ ու պորտաբաց,

և հիջաբ ու փարանջան հագած կանայք`

երկարափեշ ու սև:

Թուրք ու քուրդ

ու քանի՞ ծպտված հայ`

դավանափոխ ու վախվորած:

Եվ իջնում է

նամազը բարձր մինարեթից

քաղաքի վրա

խիստ կանոնիկ ու ժամ առ ժամ:

Հետքերն եմ փնտրում իմ նախնիների

այս քաղաքը հիմքից սարքած.

հին, շատ հին,

երբ խոսում էին սեպագիր լեզու,

որ լսում եմ անբառ ձայնի մեջ Մհերի դռան`

ժայռին փորված:

-Հե՜յ, ո՞վ կա,-

կանչում եմ

ավերակ Այգեստաններում...

Լսում են մեռյալները, բայց չեն խոսում:

Հուսիկ ԱՐԱ

Մեկնաբանություններ